Er zijn een aantal rechten waar wij als mensen recht op hebben, zolang we ons op het grondgebied bevinden van een staat die deze rechten respecteert. Internationale rechten zijn door meerdere landen ondertekend om daarmee naar elkaar toe aan te geven we geschikt zijn om bevriend te worden met elkaar.
Één van die rechten zijn de internationale rechten van de mens en het kind, opgesteld door de Verenigde Naties.
Als landen een hele goede vriendschap met elkaar hebben kan het zijn dat er voor deze bevriende landen aanvullende rechten geformuleert kunnen worden voor die sterkere vriendschap. Een dergelijke vriendschap noemen we de Europeese unie. En de rechten daarbinnen het Europese verdrag op de rechten van de mens en het kind.
Beide rechten dienen de lidstaten die deze rechten ondertekenen te honoreren en in hun nationale wetgeving implementeren. En vanaf de invoering mogen deze rechten niet conflicteren met die nationale wetgeving.
Uitzonderingsgronden mogen dan ook niet in de nationale wetgeving benoemd worden maar dienen binnen deze rechten geformuleerd zijn.
Binnen de internationale rechten op de mens en de Europese rechten van de mens heeft de staat de verantwoordelijkheid om voor zijn burgers de zorg te bieden in de breedste zin van het woord.
Een staat is een orgaan bestaande uit mensen die hun inkomen verwerven door een taak te verichten en een verantwoordelijkheid te bezitten dat orgaan te laten functioneren. Men wordt daarbinnen beloond met geld en men beslist tevens over het geld wat door belastingen is verworven, te verdelen over de verschillende zorgtaken die de staat heeft.
Alle zorgtaken die er zijn in de breedste zin van het woord, worden in de politiek gewogen. Want zorgen in de breedste zin van het woord, kan alles zijn waarin we leven. Alle interacties die we hebben met anderen. Zelfs praten met elkaar is zorgen voor elkaar. Neemt de staat Die zorg sociaal wenselijk serieus, dan zal de staat daarvoor net als zij, ondernemingen raadplegen die de zorg op zich te nemen.
Tevens zijn ondernemingen te herkennen aan reeds uitgesproken en aantoonbaar vertrouwen. Vertrouwen dat door diploma's en een tuchtrecht wordt gewaarborgd.
Medewerkers binnen deze instellingen zijn beperkt beschikbaar en kennen een beperking. Het vertouwen is omkaderd door een vakdisipline. En alle vakdisiplines samen binnen 1 instelling kunnen samen een beperkt productaanbod aan. Zeg maar de menukaart in wat men biedt. Bij veel medewerkers is er een breed product aanbod. Maar allemaal tezamen is men ook beperkt juridisch.
Raar eigenlijk. Want als er had gestaan "In het ruimste zin van het woord". Dan Mag je je afvragen welke dimensies dat woord kent. Is het: zorgen voor? Of zorgen voor elkaar?
Wil je in de politiek bepalen in hoevere: in de breedste zin van het woord, sociaal wenselijk is, dan wordt het tijd dat we sociaal wenselijk constructief inzichtelijk maken. Wij mensen zelf mogen beslissen wie er voor mij zorgt en wie ik verzorg. Momenteel hebben profesionals veel invloed daarop en wordt de omgeving daarin meegezogen. Maar niet afdoende betrokken. We zijn als hulpbehoevende de regie aan het verliezen. Verder kent maar 76% van de mensen momenteel een sociaal netwerk om onafhankelijk te blijven van hulp en is dus 24% van de mensen hulpbehoevende. Waar 1,8 miljoen mensen voor zorgen. Echter maar 7% van de mensen weet te hulp te zijn. Waarbij dat allemaal acuut is.
Acuut staat voor mij gelijk aan breakdown. Of wel een escalatie, het stoppen van een bepaalde zorg die overgenomen moet worden anders stopt die zorg.
Echter is er dan geen sociaal netwerk, dan valt die zorg onder het breedste zon van het woord zorg. En zal ingevuld moeten worden met profesionele hulp vanuit gemeenten. En uiteindelijk de staat.
Het hebben van een sociaal netwerk is dus een mannier om onafhankelijk te blijven van profesionele hulp, of om professionele hulp efficiënt en effectief in te zetten. Ook kent een sociaal netwerk normen en waarden toe aan de zorgen die er zijn. Zeg maar, de meetlat die we langs de zin van het woord leggen.
Doen we dat niet, dan zal de breedste zin van het woord zorg kapitalistisch bepaald worden en wordt het momenteel ook kapitalistisch ingevult. Men moet ziek zijn om hulp te krijgen en een diploma bezitten om hulp te bieden.
En die diploma's bepalen veelal ook de normen en waarden die ik aan een zorg moet toekennen als ik beroepsmatig die taak als zorgverlener biedt. Echter als mantelzorger acteer ik vanuit het perspectief gezond te zijn en die gezondheid te onderhouden. Dus niet om de symptomen van een ziekte te onderdrukken. Maar de gezondheid te bevorderen. In onderhoudstechniek noemen we dat preventive maintanance. Waarvan gezegt wordt het 40% maintenancekostenreductie veroorzaakt. We dus als mensen ons zelf onderhouden zodat we niet ziek worden, mag 60% kosten wat het momenteel kost zolang het 100% acuute situaties voorkomt. En men niet wil vervallen in een systeem waar alleen perfectie bestaat en prudentie niet gedragen kan worden.
Één van die rechten zijn de internationale rechten van de mens en het kind, opgesteld door de Verenigde Naties.
Als landen een hele goede vriendschap met elkaar hebben kan het zijn dat er voor deze bevriende landen aanvullende rechten geformuleert kunnen worden voor die sterkere vriendschap. Een dergelijke vriendschap noemen we de Europeese unie. En de rechten daarbinnen het Europese verdrag op de rechten van de mens en het kind.
Beide rechten dienen de lidstaten die deze rechten ondertekenen te honoreren en in hun nationale wetgeving implementeren. En vanaf de invoering mogen deze rechten niet conflicteren met die nationale wetgeving.
Uitzonderingsgronden mogen dan ook niet in de nationale wetgeving benoemd worden maar dienen binnen deze rechten geformuleerd zijn.
Binnen de internationale rechten op de mens en de Europese rechten van de mens heeft de staat de verantwoordelijkheid om voor zijn burgers de zorg te bieden in de breedste zin van het woord.
Een staat is een orgaan bestaande uit mensen die hun inkomen verwerven door een taak te verichten en een verantwoordelijkheid te bezitten dat orgaan te laten functioneren. Men wordt daarbinnen beloond met geld en men beslist tevens over het geld wat door belastingen is verworven, te verdelen over de verschillende zorgtaken die de staat heeft.
Alle zorgtaken die er zijn in de breedste zin van het woord, worden in de politiek gewogen. Want zorgen in de breedste zin van het woord, kan alles zijn waarin we leven. Alle interacties die we hebben met anderen. Zelfs praten met elkaar is zorgen voor elkaar. Neemt de staat Die zorg sociaal wenselijk serieus, dan zal de staat daarvoor net als zij, ondernemingen raadplegen die de zorg op zich te nemen.
Tevens zijn ondernemingen te herkennen aan reeds uitgesproken en aantoonbaar vertrouwen. Vertrouwen dat door diploma's en een tuchtrecht wordt gewaarborgd.
Medewerkers binnen deze instellingen zijn beperkt beschikbaar en kennen een beperking. Het vertouwen is omkaderd door een vakdisipline. En alle vakdisiplines samen binnen 1 instelling kunnen samen een beperkt productaanbod aan. Zeg maar de menukaart in wat men biedt. Bij veel medewerkers is er een breed product aanbod. Maar allemaal tezamen is men ook beperkt juridisch.
Raar eigenlijk. Want als er had gestaan "In het ruimste zin van het woord". Dan Mag je je afvragen welke dimensies dat woord kent. Is het: zorgen voor? Of zorgen voor elkaar?
Wil je in de politiek bepalen in hoevere: in de breedste zin van het woord, sociaal wenselijk is, dan wordt het tijd dat we sociaal wenselijk constructief inzichtelijk maken. Wij mensen zelf mogen beslissen wie er voor mij zorgt en wie ik verzorg. Momenteel hebben profesionals veel invloed daarop en wordt de omgeving daarin meegezogen. Maar niet afdoende betrokken. We zijn als hulpbehoevende de regie aan het verliezen. Verder kent maar 76% van de mensen momenteel een sociaal netwerk om onafhankelijk te blijven van hulp en is dus 24% van de mensen hulpbehoevende. Waar 1,8 miljoen mensen voor zorgen. Echter maar 7% van de mensen weet te hulp te zijn. Waarbij dat allemaal acuut is.
Acuut staat voor mij gelijk aan breakdown. Of wel een escalatie, het stoppen van een bepaalde zorg die overgenomen moet worden anders stopt die zorg.
Echter is er dan geen sociaal netwerk, dan valt die zorg onder het breedste zon van het woord zorg. En zal ingevuld moeten worden met profesionele hulp vanuit gemeenten. En uiteindelijk de staat.
Het hebben van een sociaal netwerk is dus een mannier om onafhankelijk te blijven van profesionele hulp, of om professionele hulp efficiënt en effectief in te zetten. Ook kent een sociaal netwerk normen en waarden toe aan de zorgen die er zijn. Zeg maar, de meetlat die we langs de zin van het woord leggen.
Doen we dat niet, dan zal de breedste zin van het woord zorg kapitalistisch bepaald worden en wordt het momenteel ook kapitalistisch ingevult. Men moet ziek zijn om hulp te krijgen en een diploma bezitten om hulp te bieden.
En die diploma's bepalen veelal ook de normen en waarden die ik aan een zorg moet toekennen als ik beroepsmatig die taak als zorgverlener biedt. Echter als mantelzorger acteer ik vanuit het perspectief gezond te zijn en die gezondheid te onderhouden. Dus niet om de symptomen van een ziekte te onderdrukken. Maar de gezondheid te bevorderen. In onderhoudstechniek noemen we dat preventive maintanance. Waarvan gezegt wordt het 40% maintenancekostenreductie veroorzaakt. We dus als mensen ons zelf onderhouden zodat we niet ziek worden, mag 60% kosten wat het momenteel kost zolang het 100% acuute situaties voorkomt. En men niet wil vervallen in een systeem waar alleen perfectie bestaat en prudentie niet gedragen kan worden.
Reacties
Een reactie posten